Depresja, choroba dwubiegunowa oraz inne choroby afektywne lub lękowe (tak zwane neurozy) mają bardzo mocne podłoże dziedziczne i bardzo często występują w rodzinach. Pacjenci z tymi chorobami z reguły mają wielu podobnie dotkniętych krewnych. Najczęściej w rodzinach skupia się choroba dwubiegunowa (jak u Hemingwayów). W rodzinach, gdzie występują choroby afektywne oraz lękowe, zachodzi również zwiększone ryzyko wystąpienia samobójstw, alkoholizmu i nadużywania innych środków (lekarstw, narkotyków).
Jak w wypadku wszelkich chorób dziedziczonych wieloczynnikowo, na dziedziczenie chorób psychicznych składa się wiele genów i czynników środowiskowych. Badania epidemiologiczne wykazały, że jeżeli w rodzinie zdarzyła się choroba dwubiegunowa, ryzyko jej powtórnego wystąpienia u krewnego pierwszego stopnia (rodzeństwa, dzieci lub rodziców) wynosi 28%, a ryzyko wystąpienia depresji – 4-15%. Jeżeli oboje rodzice cierpią na depresję jedno- albo dwubiegunową, to ryzyko, że podobnie dotknięte będą ich dzieci, wynosi 55-80%. Jeżeli tylko jedno z rodziców ma depresję, ryzyko choroby afektywnej (depresji lub choroby dwubiegunowej) u dziecka jest o wiele niższe (do około 30%).
W porównaniu z innymi chorobami psychicznymi w dziedziczeniu choroby dwubiegunowej czynniki genetyczne są o wiele bardziej istotne. Badania nad dziedziczeniem tej choroby wśród bliźniąt wykazują najbardziej ?genetyczny” profil. Jeżeli jedno z bliźniąt jednojajowych zapadło na chorobę dwubiegunową, to ryzyko, że i drugie będzie na nią chorowało, wynosi – w zależności od badań – 67-100%, bez względu na to, czy były wychowywane przez tych samych rodziców, czy nie. Jeżeli mamy do czynienia z bliźniętami dwujajowymi, ryzyko to wynosi zaledwie 20%. Jeżeli jednak jedno z bliźniąt cierpi na depresję, to nie ma znaczenia, czy są to bliźnięta jedno-, czy dwujajowe – dla obojga ryzyko równa się 50%. Wszystkie te badania epidemiologiczne można podsumować jednym zdaniem: podłoże genetyczne choroby dwubiegunowej jest o wiele mocniejsze niż depresji jednobiegunowej.