CUKRZYCA TYPU I

Większość nowych przypadków cukrzycy pojawia się zimą i częściej w klimacie zimnym niż w gorącym – być może warunki atmosferyczne lub zarażenia różnymi wirusami, które także występują częściej zimą niż latem, wspomagają rozwój cukrzycy typu I u ludzi podatnych na tę chorobę. Dzieci karmione w niemowlęctwie piersią rzadziej chorują na cukrzycę niż dzieci karmione odżywkami z mleka krowiego; dzieci, którym później dodano do diety pokarmy niemleczne, chorują na cu­krzycę typu I rzadziej niż karmione tymi pokarmami wcześniej.

CUKRZYCA TYPU II

Badania epidemiologiczne szacują, że w najbliższym dwudziestole­ciu na cukrzycę zachoruje pół miliarda ludzi na świecie. Do niedawna cukrzyca typu II była uważana za chorobę dorosłych, obecnie coraz częściej spotyka się ją u dzieci i młodzieży. Powodem tego jest epide­mia nadwagi i otyłości, która obecnie rozszerzyła się na młodzież i dzieci w krajach rozwiniętych.

Zarówno predyspozycje genetyczne, jak i czynniki środowiskowe mają duże znaczenie w rozwoju cukrzycy typu II. Predyspozycje gene­tyczne to najważniejszy czynnik ryzyka, ale wyłącznie u ludzi, którzy prowadzą ?zachodni” tryb życia (mało wysiłku fizycznego, dieta boga­ta w tłuszcze i uboga w węglowodany oraz błonnik). I choć niektóre grupy etniczne są bardziej narażone na rozwój cukrzycy typu II, jak na przykład Indianie ze szczepu Pima (50% ma cukrzycę), Meksykanie, Japończycy, a w Europie przede wszystkim Lapończycy i inni miesz­kańcy krajów skandynawskich, to i wśród nich chorują przede wszyst­kim ci, którzy mają na sumieniu grzechy XX i XXI wieku. Ludzie pro­wadzący aktywny tryb życia i odżywiający się właściwie ponoszą o wiele mniejsze ryzyko zachorowania na cukrzycę typu II, niezależ­nie od ich predyspozycji genetycznej. Świadczy to o tym, że zmiana czynników środowiskowych jest bardzo ważna w profilaktyce cukrzy­cy typu II.