Mimo iż genetyczne podłoże cukrzycy nie jest dokładnie znane, a do jej rozwoju przyczynia się wiele różnych genów, na podstawie badań epidemiologicznych milionów ludzi chorych na cukrzycę można w przybliżeniu oszacować ryzyko jej powtórnego wystąpienia w rodzinie.
CUKRZYCA TYPU I
Ryzyko zachorowania na cukrzycę wynosi 1:17 u dziecka mężczyzny z cukrzycą, 1:25 u dziecka matki, która zachorowała na cukrzycę przed dwudziestym piątym rokiem życia i 1:100 u dziecka matki, która zachorowała na cukrzycę po dwudziestym piątym roku życia. Jeżeli u mężczyzny lub kobiety cukrzyca pojawiła się przed jedenastym rokiem życia, ryzyko, że ich dziecko zachoruje na tę chorobę, podwaja się i wynosi 1:9, jeżeli chory jest ojciec, i 1:12, jeżeli chora jest matka.
Gdy oboje rodzice mają cukrzycę, ryzyko zachorowania u dziecka wynosi 10-25%.
Niektóre geny systemu odpornościowego występują częściej u osób z cukrzycą. U osób rasy białej specyficzne warianty genów systemu odpornościowego związane z cukrzycą to antygeny zgodności tkankowej HLA-DR3 i HLA-DR4 (patrz rozdział 16. Geny odporności, choroby reumatyczne i osteoporoza), u Afrykanów – wariant HLA- -DR7, a u Japończyków – wariant HLA-DR9. Jednak posiadanie specyficznego wariantu antygenu zgodności tkankowej HI-A nie jest równoznaczne z koniecznością zachorowania na cukrzycę.
CUKRZYCA TYPU II
Cukrzyca typu II jest chorobą rodzinną; predyspozycje genetyczne rozwoju tej choroby są wyższe niż cukrzycy typu I. Jeżeli u rodzica choroba rozwinęła się przed pięćdziesiątym rokiem życia, prawdopodobieństwo, że dziecko zachoruje na cukrzycę typu II, wynosi 1:7, a jeżeli choroba ujawniła się w starszym wieku – 1:13. Będzie ono większe, jeżeli na cukrzycę typu II chora jest matka; jeżeli chorują oboje rodzice, wyniesie 50%.