Czerwone krwinki mają otoczkę zbudowaną z cząsteczek białko­wych i cukrowych, które są rozpoznawane przez przeciwciała w in­nych komórkach, zależnie od ich składu, ale cząsteczki są podstawą grup krwi zakodowanych w chromosomie nr 9. Geny, które kodują po­szczególne grupy krwi, pozwalają na odróżnienie, czy osoba ma grupę krwi A, B, AB, czy 0. Cząsteczki grupy ABO znajdują się we wszystkich komórkach organizmu, cząsteczki grupy Rh – wyłącznie w krwinkach czerwonych.

Osoby z grupą krwi A mają gen A. Może on występować jako AA (kopia genu A od obojga rodziców) lub jako A0 (gen A od jednego z ro­dziców, gen 0 od drugiego). Podobnie dziedziczy się białka i cukry związane z grupą krwi B – mamy tu do czynienia albo z kombinacją BB, albo BO. Osoby z grupą AB posiadają gen A i gen B, ale osoby z gru­pą 0 nie mają ani A, ani B. W ten sposób możemy wyjaśnić, dlaczego dwie osoby z grupą krwi B miewają dzieci z grupą krwi 0: rodzice na poziomie genetycznym mają geny B i 0, i oboje przekazują dziecku gen 0.

Częstość występowania grup krwi zależy od grupy etnicznej i rasy. 40% Polaków ma grupę A, 19% – grupę B, 9% – grupę AB, a pozo­stałe 32% – grupę 0.

Poza grupami antygenowymi ABO i Rh istnieją jeszcze dwadzieścia trzy inne grupy rozpoznawania krwinek czerwonych. Ich niezgodność podczas transfuzji krwi może spowodować poważne powikłania lub śmierć. Mają one także duże znaczenie podczas przeszczepów narzą­dów i szpiku kostnego. Jeżeli zachodzi konflikt serologiczny między matką a płodem i nie jest on odpowiednio leczony, to może dojść do poważnej anemii u noworodka lub nawet do jego śmierci. Dzieje się tak zarówno w przypadku systemu Rh, jak i systemu ABO.