Krzepnięcie krwi ma za zadanie zapobiegać nadmiernej utracie krwi po zranieniu lub urazie. Jest ono wynikiem lawinowego współ­działania wielu czynników krzepliwości krwi, które zostają uaktywnio­ne podczas urazu naczyń krwionośnych i współdziałając, tworzą skrzep. Czynniki te są produkowane przez wątrobę, każdy jest zako­dowany przez inny gen. Istnieją także czynniki przeciwdziałające krze­pliwości krwi, które mają na celu zatrzymanie tego procesu, między innymi po to, aby zapobiec zatorom i skrzepom. Jeżeli równowaga między tymi dwoma systemami jest zachwiana, może dojść albo do nadmiernej krzepliwości krwi, albo do nadmiernego krwawienia.

Skrzepy żylne, zwłaszcza te, które powstały w dużych żyłach nóg, miednicy oraz ramion, mogą spowodować poważne powikłania, jeżeli dojdzie do ich odczepienia od miejsca powstania. Przemieszczają się wtedy z krwią przez serce do płuc, gdzie blokują naczynia krwionośne. Jest to tak zwany zator płuc, który może doprowadzić do śmierci. Skrzepy powstające w tętnicach powodują brak dopływu krwi do da­nego narządu i przerwę w dopływie tlenu, która jest w stanie wywo­łać bardzo poważne komplikacje lub spowodować śmierć w zależno­ści od tego, gdzie skrzep powstaje. Skrzepy naczyń wieńcowych wy­wołują zawały serca, skrzepy głównych tętnic szyjnych – udary mózgu; skrzepy w innych tętnicach mogą również być przyczyną poważnych chorób pozostałych narządów.