Księgi parafialne z ostatnich 100 lat, czyli te, które są najbardziej przydatne w ustalaniu rodzinnej historii zdrowia, znajdują się w miej­scowych urzędach parafialnych, a te dawniejsze – w archiwach diece­zji, do której należy parafia. Księgi urodzeń lub chrztów są przydatne w dokładnym ustaleniu dat urodzeń i wieku przodków w dniu śmierci, liczby dzieci w rodzinie oraz liczby urodzeń martwych. Z parafii, gdzie nastąpił zgon, otrzymamy informacje na temat okoliczności śmierci.

Księgi zgonów (Księga zgonów – tac. Liber Mortuorum, zwana też Li­ber Defunctorum) są prowadzone przez proboszcza lub pisarza parafial­nego. Zawierają imię, nazwisko i wiek osoby zmarłej, datę (rzadziej również godzinę) śmierci oraz pochówku. Inne dane – o rodzicach, małżonkach, czasami o dzieciach zmarłych – były zapisywane spora­dycznie, w zależności od czasu i miejsca oraz wykształcenia i fantazji osoby zapisującej akta. Dopiero w XIX wieku zaczęto konsekwentnie odnotowywać przyczynę śmierci (w niektórych parafiach powody śmierci można też znaleźć i w starszych zapisach), lecz często są to da­ne mało przydatne.

Wiek osoby zmarłej mógł być albo zaokrąglany, albo błędnie poda­wany przez osobę zgłaszającą zgon. Nieraz obowiązek ten przypadał w udziale bliskiemu krewnemu, ale mogła to być też zupełnie obca osoba (oglądacz zwłok, lekarz, gospodarz, u którego nastąpiła śmierć, współlokator). Dlatego wiek podany w akcie zgonu powinno się traktować jedynie jako wskazówkę. W Liber Natorum (Księga uro­dzeń), zwanej także Liber 8aptisatorum (Księga chrztów), odpowied­niej parafii polecam szukanie aktu urodzenia w 10-letnim przedziale od roku urodzenia obliczonego według wieku podanego w zapisie zgonu.