Po zapisaniu danych o sobie i naszych najbliższych krewnych następ­nym etapem będzie dotarcie do najstarszych żyjących członków rodzi­ny oraz do osób, które mają informacje o naszej rodzinie lub dobrze znały chorych i zmarłych.

Skłonienie starszych krewnych do rozmowy jest dosyć łatwe, bo często są oni bardzo zadowoleni z tego, że ktoś chce ich uważnie słu­chać i zapisywać ich opowieści. Sytuacja może się zmienić, gdy okaże się, że chcemy rozmawiać na tematy medyczne. Odmowa bywa czę­sto spowodowana przykrymi wspomnieniami lub trudnościami z pa­mięcią. Niejednokrotnie choroby, o które pytamy, są tematem tabu (gruźlica, rak, choroby psychiczne). Jednak gdy dokładnie wytłumaczy­my, że zbieramy informacje o nich, by pomóc w ich leczeniu, aby im zapobiegać albo też dla lepszego rozpoznania lub postawienia popraw­nej diagnozy, wówczas nawet najbardziej oporny rozmówca może zmienić zdanie. Nie należy jednak nikogo zmuszać do rozmowy, bo wtedy na pewno zniknie jakakolwiek szansa na współpracę w przyszło­ści zarówno z tą osobą, jak i z jej najbliższą rodziną. W całym przedsię­wzięciu najważniejszy jest takt, zwłaszcza gdy porusza się tematy trud­ne dla rozmówcy.

Podczas rozmowy obowiązują nas dobre maniery. Należy słuchać, słuchać i jeszcze raz słuchać. Nie przerywać. I wszystko zawsze zapi­sywać. Tak jak lekarze podczas anamnezy, czyli rozmowy z chorym o historii choroby, dokładnie wszystko notują, my powinniśmy robić to samo. Jeżeli nie zrobimy notatek, to później, przy próbie zapisania roz­mowy, często zauważymy luki i nieścisłości, które trzeba wyjaśnić. Wtedy znowu musimy wrócić do rozmówcy. I choć czasami nasze pi­sanie może przeszkadzać starszej osobie w skupieniu się lub trochę ją peszyć, z reguły po paru minutach przestaje ona na to zwracać uwagę. Jeżeli jakieś wyrażenie jest niezrozumiałe, archaiczne lub obcojęzyczne od razu prośmy o jego wytłumaczenie. Takie pytania mają dodatkową funkcję – pokazują rozmówcy, że uważnie słuchamy.