Cukrzyca – ryzyko zachorowania na cukrzycę typu II jest u otyłych mężczyzn większe osiemnaście razy; u kobiet – cztery do pięciu razy;

wystarczy schudnąć 5-10%, aby obniżyć poziom cukru we krwi i zmniejszyć dawki leków przeciwcukrzycowych, także insuliny. Nadciśnienie tętnicze – wzrost masy ciała o 20% powoduje ośmio­krotny wzrost ryzyka wystąpienia nadciśnienia. Hiperlipidemia – podwyższenie poziomu cholesterolu i innych tłusz­czów we krwi. Poza poziomem cholesterolu, stosunek między ?do­brym” (cholesterol HDL) a ?złym” (cholesterol LDL) także decyduje o zagrożeniu chorobami serca. U osób otyłych stosunek ten jest nie­korzystny.

Udar mózgu – ryzyko wystąpienia udaru u osób otyłych jest dwukrot­nie większe.

Niewydolność serca – ryzyko tej choroby u otyłych jest niemal dwu­krotnie większe.

Choroba wieńcowa (zawał serca) – 40% przypadków choroby wieńcowej jest związane z BMI powyżej 25. Choroba wieńcowa wy­stępuje u osób otyłych półtora raza częściej niż u osób z prawidłową wagą. Otyłość bardzo utrudnia przebieg rehabilitacji pozawałowej. Kamica pęcherzyka żółciowego – schorzenia pęcherzyka żółciowe­go u osób otyłych występują sześciokrotnie częściej niż u szczupłych. Zmiany zwyrodnieniowe stawów – stawy podlegające nadmiernym obciążeniom szybciej ulegają uszkodzeniu; otyłość prowadzi do prze­wlekłych bólów kręgosłupa, kolan lub stawów biodrowych. Nowotwory – częściej występują nowotwory macicy, piersi, pęche­rzyka żółciowego, jelita grubego i gruczołu krokowego. Zaburzenia oddychania w czasie snu – bezdech senny. Żylaki kończyn dolnych – występują częściej u osób otyłych. Zaburzenia hormonalne i powikłania ciąży – występują częściej u kobiet otyłych.

W skomplikowane procesy regulacji łaknienia i sytości zaangażowa­ne są dziesiątki genów, które wpływają na przyjmowanie pokarmów i wydatkowanie energii. Być może zaburzenia jednego lub kilku genów w różnych kombinacjach przyczyniają się do powstawania otyłości; nie dysponujemy jednak dokładnym zrozumieniem wszystkich jej czynni­ków. Otyłość jest jedną z bardziej skomplikowanych chorób przewle­kłych i trudno o jej skuteczne leczenie. Najnowsze badania epidemiologiczne wykazują, że najważniejsze w walce z otyłością po­winno być jej zapobieganie lub – jeżeli już mamy do czynienia z nadwa­gą – zapobieganie dalszemu przybieraniu na wadze (nie odchudzanie). W otyłych rodzinach należy myśleć o leczeniu otyłości, zanim jeszcze ona nastąpi, zapobiegać jej powstawaniu u dzieci, stosować odpowied­nią dietę opartą na produktach roślinnych i nie przyzwyczajać się do siedzącego trybu życia. W ten sposób, zmieniając elementy środowi­skowe, można uniknąć genetycznego przeznaczenia i związanych z nim poważnych powikłań.