Badania epidemiologiczne wykazały, że ryzyko zachorowania na padaczkę u krewnych pierwszego stopnia osoby chorej wynosi ponad 5%. Jeżeli padaczka rozpoczęła się przed czternastym rokiem życia, to ryzyko zachorowania jest większe, niż gdyby pacjent zachorował po dwudziestym piątym roku życia (6% w porównaniu z 1%). Genetyczną predyspozycję do padaczki podkreśla fakt, że jeżeli zachoruje na nią jedno z bliźniąt jednojajowych (bliźnięta jednojajowe mają te same geny), to ryzyko pojawienia się choroby przed dwudziestym rokiem życia także u drugiego bliźniaka wynosi 60%. Dla bliźniąt dwujajowych ryzyko to wynosi zaledwie 10%. Bliźnięta jednojajowe niemal zawsze mają ten sam typ padaczki (w dziewięćdziesięciu pięciu przypadkach na sto).
Jeżeli jedno z rodziców cierpi padaczkę, to ryzyko, że jego dziecko odziedziczy chorobę, wynosi około 4%. Jeżeli w rodzinie na epilepsję choruje już jedno dziecko oraz jedno z rodziców, to ryzyko zachorowania na epilepsję następnego dziecka wynosi 10%, a jeżeli epilepsję mają oboje rodzice – 15%.
PADACZKA A CIĄŻA
Padaczka nie jest absolutnym przeciwwskazaniem do zajścia w ciążę, lecz ciąża kobiet chorych na padaczkę powinna być prowadzona przez położnika specjalistę. Ponieważ niektóre lekarstwa przeciwpadaczkowe podwyższają ryzyko powstania wad wrodzonych u dziecka (przede wszystkim otwartej cewy nerwowej), kobiety z padaczką powinny przyjmować wyższe dawki kwasu foliowego (4 mg dziennie) przed zajściem w ciążę i podczas jej pierwszego trymestru. Zapobieganie atakom padaczki podczas ciąży jest także bardzo ważne, ponieważ każdy taki atak może prowadzić do uszkodzenia rozwijającego się płodu lub spowodować przedwczesny poród albo jego powikłania.