Choroba Parkinsona jest związana ze starzeniem się. Po sześćdziesiątym roku życia ryzyko zachorowania na nią rośnie dwukrotnie: wynosi 3?4% w porównaniu z ryzykiem 1-2% wśród ludzi młodszych. Objawy podobne do choroby Parkinsona mogą także wystąpić po takich chorobach mózgu, jak zapalenie wirusowe albo wskutek długotrwałego leczenia lekami przeciwko schizofrenii lub miażdżycy. Czasami pląsawica Huntingtona, choroba dziedziczona dominująco, bywa mylnie diagnozowana jako choroba Parkinsona.
GENETYCZNE PODŁOŻE CHOROBY PARKINSONA
W większości wypadków choroba Parkinsona występuje sporadycznie, czyli u osób, które nie mają krewnych z tą chorobą. Jest ona wtedy najprawdopodobniej wynikiem złożonego oddziaływania czynnika lub czynników genetycznych ze środowiskowymi. Zaledwie 15% przypadków choroby Parkinsona zdarza się w rodzinie. Ale wagę czynników genetycznych podkreśla fakt, że bliźnięta jednojajowe zapadają na tę chorobę o wiele częściej niż bliźnięta dwujajowe. W wypadku choroby Parkinsona występującej w młodym wieku (przed pięćdziesiątym rokiem życia) krewni pierwszego stopnia muszą się liczyć z siedem razy wyższym ryzykiem zachorowania niż ludzie, którzy nie mają przypadków choroby w rodzinie. Świadczy to prawdopodobnie o tym, że choroba Parkinsona, która rozpoczyna się w młodym wieku, ma być może inne podstawy niż choroba w wieku późniejszym.
W badaniach nad rodzinnymi przypadkami choroby Parkinsona wykryto, że może ona być spowodowana mutacjami co najmniej pięciu różnych genów. W zależności od genu jest dziedziczona dominująco lub recesywnie. W rodzinach, w których ustalono zmiany genetyczne, można przeprowadzić badania molekularne. I choć dokładnie nie wiadomo, w jaki sposób mutacje tych genów wywołują chorobę Parkinsona, wysunięto teorię, że zmutowane geny przyczyniają się do ?psucia się” komórkowych mechanizmów oczyszczających, co powoduje niejako zaśmiecanie komórek nerwowych istoty czarnej odpadami komórkowej przemiany materii oraz zaburzenia ich normalnych funkcji. Końcową fazą zaburzeń pracy tych komórek jest właśnie choroba Parkinsona.
Gdy mutacja genu powodująca tę chorobę w danej rodzinie nie została zidentyfikowana, wówczas w oszacowaniu ryzyka rozwoju choroby korzysta się z badań epidemiologicznych. Ustalono, że dla krewnych pierwszego stopnia osób chorych ryzyko zachorowania jest dwa-trzy razy większe w porównaniu z ryzykiem u ludzi, w których rodzinach ta choroba nie występuje. Odkryto także zmiany w innych regionach DNA (tak zwane polimorfizmy), które albo zmniejszają, albo zwiększają ryzyko zachorowania zarówno w wypadkach choroby dziedzicznej, jak i w przypadkach sporadycznych.