Kobiety są bardziej zagrożone zachorowaniem na starcze zwyrod­nienie plamki żółtej niż mężczyźni, podobnie jak ludzie rasy białej bardziej niż Murzyni. Jeżeli w rodzinie wystąpiły przypadki zwyrodnie­nia plamki żółtej, to ryzyko zwiększa się czterokrotnie. U osób, które nie mają krewnych z tą chorobą, ryzyko zachorowania wynosi 12%, natomiast u krewnych pierwszego stopnia osób chorych – prawie 50%. W 2006 roku wykryto, że nosiciele specyficznych wariantów ge­nów tak zwanej grupy dopełniacza (części układu odpornościowego. Geny odporności, choroby reumatyczne i osteoporoza), która jest odpowiedzialna między innymi za zwalczanie zakażeń bakteryjnych i wirusowych oraz za przewlekłe stany zapalne w organi­zmie, są bardziej niż pozostali ludzie narażeni na zwyrodnienie starcze plamki żółtej. U nosicieli dwu innych wariantów tego genu ryzyko za­chorowania jest mniejsze. Są to tak zwane polimorfizmy modyfikujące ryzyko.

NIEGENETYCZNE PODŁOŻE ZWYRODNIENIA PLAMKI ŻÓŁTEJ

Palenie papierosów, miażdżyca oraz nadciśnienie tętnicze zwiększa­ją ryzyko zachorowania na zwyrodnienie starcze plamki żółtej. Nawet 20 lat po rzuceniu palenia niebezpieczeństwo zachorowania na tę cho­robę pozostaje nadal podwyższone. Otyłość również podnosi ryzyko przejścia wczesnego zwyrodnienia w zaawansowane, łącznie z wystą­pieniem ślepoty. Przypuszcza się, że dieta bogata w kwasy tłuszczowe oraz uboga w antyoksydanty przyspiesza rozwój zwyrodnienia plamki żółtej. Dlatego po zdiagnozowaniu choroby należy także ograniczyć spożycie nasyconych kwasów tłuszczowych, a zamiast tłuszczów zwie­rzęcych wprowadzić do codziennej diety żywność bogatą w kwasy omega-3 (ryby) oraz jeść dużo owoców i warzyw. Przyjmowanie du­żych dawek witamin antyutleniających, jak witaminy C, A i E, oraz cyn­ku hamuje rozwój ostatniego stadium choroby; podczas leczenia nale­ży dodatkowo przyjmować preparaty miedzi. W końcowym stadium choroby leczenie dietetyczne już nie wystarcza.