Kobiety są bardziej zagrożone zachorowaniem na starcze zwyrodnienie plamki żółtej niż mężczyźni, podobnie jak ludzie rasy białej bardziej niż Murzyni. Jeżeli w rodzinie wystąpiły przypadki zwyrodnienia plamki żółtej, to ryzyko zwiększa się czterokrotnie. U osób, które nie mają krewnych z tą chorobą, ryzyko zachorowania wynosi 12%, natomiast u krewnych pierwszego stopnia osób chorych – prawie 50%. W 2006 roku wykryto, że nosiciele specyficznych wariantów genów tak zwanej grupy dopełniacza (części układu odpornościowego. Geny odporności, choroby reumatyczne i osteoporoza), która jest odpowiedzialna między innymi za zwalczanie zakażeń bakteryjnych i wirusowych oraz za przewlekłe stany zapalne w organizmie, są bardziej niż pozostali ludzie narażeni na zwyrodnienie starcze plamki żółtej. U nosicieli dwu innych wariantów tego genu ryzyko zachorowania jest mniejsze. Są to tak zwane polimorfizmy modyfikujące ryzyko.
NIEGENETYCZNE PODŁOŻE ZWYRODNIENIA PLAMKI ŻÓŁTEJ
Palenie papierosów, miażdżyca oraz nadciśnienie tętnicze zwiększają ryzyko zachorowania na zwyrodnienie starcze plamki żółtej. Nawet 20 lat po rzuceniu palenia niebezpieczeństwo zachorowania na tę chorobę pozostaje nadal podwyższone. Otyłość również podnosi ryzyko przejścia wczesnego zwyrodnienia w zaawansowane, łącznie z wystąpieniem ślepoty. Przypuszcza się, że dieta bogata w kwasy tłuszczowe oraz uboga w antyoksydanty przyspiesza rozwój zwyrodnienia plamki żółtej. Dlatego po zdiagnozowaniu choroby należy także ograniczyć spożycie nasyconych kwasów tłuszczowych, a zamiast tłuszczów zwierzęcych wprowadzić do codziennej diety żywność bogatą w kwasy omega-3 (ryby) oraz jeść dużo owoców i warzyw. Przyjmowanie dużych dawek witamin antyutleniających, jak witaminy C, A i E, oraz cynku hamuje rozwój ostatniego stadium choroby; podczas leczenia należy dodatkowo przyjmować preparaty miedzi. W końcowym stadium choroby leczenie dietetyczne już nie wystarcza.