Jest to jedna z najczęściej występujących chorób reumatycznych, choruje na nią 1-2% ludzi, przede wszystkim w wieku od czterdziestu do sześćdziesięciu lat. Na reumatoidalne zapalenie stawów częściej za­padają kobiety – na każdego chorego mężczyznę przypada pięć kobiet; w wieku powyżej pięćdziesięciu lat około 5% kobiet cierpi na tę cho­robę. Na reumatoidalne zapalenie stawów chorują także dzieci i ludzie młodzi, wówczas w początkowym stadium choroby może ona atako­wać inne stawy niż u osób dorosłych (w dzieciństwie są to najczęściej stawy kręgosłupa lub stawy biodrowe i barkowe); występują także różnice w profilu immunologicznym, czyli w sposobie deregulacji sys­temu odpornościowego.

Choroba ta przebiega zwykle w okresach zaostrzeń i poprawy. Pierwszymi sygnałami jej wystąpienia są zmęczenie, bóle mięśni i sta­wów, stany podgorączkowe. Przewlekły stan zapalny błony wypełnia­jącej wewnętrzną część stawu (tak zwanej błony maziowej) doprowa­dza do zniszczenia stawów. W początkowym stadium choroba obej­muje stawy nadgarstkowe i drobne stawy rąk i nóg. Pojawia się poran­na sztywność stawów i mięśni, która utrzymuje się ponad godzinę po przebudzeniu. Stawy są obrzmiałe, spuchnięte oraz zaczerwienione. Proces zapalny może też dotyczyć stawów biodrowych, powodując bóle podczas chodzenia, bóle w pachwinie, krzyżu i pośladkach. Cho­roba może także spowodować stany zapalne łokci, stawów kolano­wych oraz stawów kręgosłupa. Do bardzo ważnych powikłań reuma­toidalnego zapalenia stawów należą tak zwane guzki reumatoidalne, które występują najczęściej w tkance podskórnej, lecz mogą też poja­wić się w narządach wewnętrznych (w płucach, nerkach, sercu). Te wewnętrzne powikłania są często poważniejsze oraz trudniejsze w le­czeniu niż procesy chorobowe stawów.