Kwas deoksyrybonukleinowy, czyli DNA, składa się z cząsteczek za­sad nukleinowych (nukleotydów) połączonych razem przez łańcuch cukrowy. Przypominają one nanizane na nitkę paciorki. Do kodu gene­tycznego są używane zaledwie cztery rodzaje nukleotydów; są to: ade­nina, tymina, guanina i cytozyna, oznaczane literami A, T, G i C. Ich ko­lejność w łańcuchu DNA określa ?słowa” i ?zdania” kodu genetyczne­go. Zasady rozwieszone na łańcuchu cukrowym łączą się w pary z za­sadami z drugiego łańcucha według ścisłych reguł – adenina wyłącznie z tyminą, guanina wyłącznie z cytozyną. W ten sposób kolejność zasad na jednym łańcuchu determinuje kolejność zasad drugiego łańcucha. Te dwa łańcuchy podtrzymują się i usztywniają za pomocą wiązań che­micznych; razem wyglądają jak drabina: połączone pary zasad to szczeble, a łańcuchy cukrowe to boczne pale. Ze względów fizycznych dra­bina ta jest skręcona w lewo (podobnie jak skręcona włóczka) i w ten sposób powstaje sławna podwójna helisa DNA.

Cząsteczki DNA są olbrzymie (czytaj: łańcuchy DNA są długie), ich długość jest mierzona w milionach zasad nukleinowych. Takie długie cząsteczki są bardzo podatne na zniszczenie, mogą się plątać i przery­wać. Dlatego natura musiała wymyślić jakiś sposób na ich bezpieczne przechowywanie – są to chromosomy.